ما گنهکاریم ، آری ، جرم ماهم عاشقی است 
آری اما آن که آدم هست وعاشق نیست ، کیست ؟

زندگی بی عشق ، اگر باشد ، همان جان کندن است
دم به دم جان کندن ای دل کار دشواری است ، نیست ؟

زندگی بی عشق ، اگر باشد ، لبی بی خنده است
بر لب بی خنده باید جای خندیدن گریست

زندگی بی عشق اگر باشد هبوطی دائم است
آنکه عاشق نیست ، هم اینجا و هم آنجا دوزخی است

عشق عین آب ماهی یا هوای آدم است
می توان ای دوست بی آب و هوا یک عمر زیست ؟

تا ابد در پاسخ این چیستان بی جواب
بر در و دیوار می پیچد طنین چیست ؟ چیست ؟... 

مرحوم قیصر امین پور

قابل توجه بعضیا ...

ما محترمانه نقد دادیم همه
شگارد کلام اوستادیم همه
خوب است ادب برای دولت مردان
ما منتقدان که بی سوادیم همه

هر آنکس نقد این تدبیر کرد
نباید لحن امیدت شود سرد
اگرچه منتقد ها کم سوادند
ادب به باشد از دولت تو را ، مرد 

منبر از پشت شیشه مسجد
چشمش افتاد و دید چوبه دار

عصبی گشت و غیضی و غضبی
بانگ بر زد که ((ای خیانت کار!

تو هم از دودمان ما بودی
سخت ، وحشی شدی و وحشت بار

نرده کعبه حرمتش کم بود
که شدی دار شحنه ؟ شرم بدار

ما سر و کارمان به صلح و صفا
تو به جرم و جنایتت سر و کار))

دار ، بعد از سلام و عرض ادب
وز گناه نکرده استغفار

گفت: ((ما نیز خادم شرعیم
صورت اخیارگیر یا اشرار

هر کجا پند و بند درمانند
نوبت دار می رسد ناچار

منبری را که گیر و دارش نیست
مردم از دور و بر کنند فرار ))

لیک منبر فرو نمی آمد
باز بر مرکب ستیزه سوار

دار هم عاقبت ز جا در رفت
رو به در ، تا که بشنود دیوار

گفت : ((اگر منبر تو منبر بود
کار مردم نمی کشید به دار))

استاد سید محمد حسین شهریار

چشم مخصوص تماشاست اگر بگذارند

و تماشای تو زیباست اگر بگذارند

من از اظهار نظر های دلم فهمیدم

عشق هم صاحب فتواست اگر بگذارند

مثل سابق غزلم ابری و بارانی نیست

هفت قرن است در این مصر فراوانی نیست

به زلیخا بنویسید نیاید بازار

این سفر یوسف این قافله کنعانی نیست

حال این ماهی افتاده به این برکه خشک

حال حبسیه نویسیست که زندانی نیست

چشم قاجار ، کسی دید و نلرزید دلش

بشنوید از من بی چشم که کرمانی نیست

عشق رازیست به اندازه آغوش خدا

عشق آنگونه که میدانم و میدانی نیست

                                                                                                       حامد عسگری 

جمعه ها طبع من احساس تغزل دارد           ناخود آگاه به سوی تو تمایل دارد

بی تو چندیست که در کار زمین حیرانم         مانده ام بی تو چرا باغچه مان گل دارد؟

شاید این باغچه ده قرن به استقبالت           فرش گسترده و در دست گلایل دارد

یازده پله زمین رفت به سوی ملکوت              یک قدم مانده ، زمین شوق تکامل دارد

جمکران نقطه ی امید جهان شد که در آن      هر چه دل ، سمت خدا دست توسل دارد

هیچ سنگی نشود سنگ صبورت ، تنها          تکیه بر کعبه بزن ، کعبه تحمل دارد...

                                                                                               سیدحمیدرضا برقعی

میلاد منجی عالم بشریت ، حضرت مهدی صاحب الزمان ، بر تمام مسلمانان جهان مبارک باد.

«اللهم عجل لولیک الفرج»

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به کراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ، ابری شود تاریک
چو دیدار ایستد در پیش چشمانت
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است  
                                                                                                        مهدی اخوان ثالث  

بی تو ، مهتاب شبی ، باز از آن کوچه گذشتم ،
همه تن چشم شدم ، خیره به دنبال تو گشتم ،

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم ،

شدم آن عاشق دیوانه که بودم .

در نهانخانه جانم ، گل یادتو ، درخشید

باغ صد خاطره خندید ،

عطر صد خاطره پیچید :

یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم

پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم

ساعتی بر لب آن جوی نشستیم .

تو ، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت .

من همه ، محو تماشای نگاهت .

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندادن و زمان رام

خوشه ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید : تو به من گفتی :

-((از این عشق حذر کن !

لحظه ای چند بر این آب نظر کن ،

آب ، آیینه عشق گذران است ،

تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است؛

باش فردا ، که دلت با دگران است !

تا فراموش کنی ، چدی از این شهر سفر کن !))

با تو گفتم :((حذر از عشق !؟ - ندانم

سفر از پیش تو ؟ هرگز نتوانم ،

نتوانم !

روز اول که دل من به تمنای تو پر زد ،

چون کبوتر ، لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی ، من نه رمیدم ، نه گسستم ...))

باز گفتم که :((تو صیادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو در افتم همه جا گشتم وگشتم

حذر از عشق ندانم ، نتوانم !))

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ، ناله تلخی زد و بگریخت ...

اشک در چشم تو لرزید

ماه بر عشق تو خندید !

یادم آید که : دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم .

نگسستم ، نه رمیدم .
رفت در ظلمت غم ، آن شب وشب های دگر هم ،

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم ،

نه کنی دیگر از آن کوچه گذر هم ...

بی تو ،اما ، به چه حالی من از آن کوچه گذشتم !
                                                                                 فریدون مشیری                              

قطار می رود
تو می روی
تمام ایستگاه می رود

ومن چقدر ساده ام
که سال های سال
در انتظار تو
کنار این قطار رفته ایستاده ام
و همچنان
                   به نرده های ایستگاه رفته
                                                  تکیه داده ام !

                                                                                      مرحوم قیصر امین پور

ما چون دودریچه روبروی هم                     آگاه زهر بگو مگوی هم
هر روز سلام وپرسش وخنده                   هر روز قرار روز آینده
عمر آیینه بهشت است اما.. آه                 بیش از شب وروز تیر ودی کوتاه
اکنون دل من شکسته وخسته است         زیرا یکی از دریچه ها بسته است
نه مهر فسون ، نه ماه جادو کرد              نفرین به سفر ، که هرچه کرد او کرد

                                                                                     مهدی اخوان ثالث