ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی                  دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی
مشتاقی ومحجوری دور از تو چنانم کرد             کز  دست بخواهد  شد پایاب  شکیبایی
دائم گل این بستان شاداب نمی ماند              دریاب  ضعیفان  را در وقت توانایی
دیشب گره زلفش با باد همی کردم                گفتا غلطی بگذر  زین فکرت سودایی
صد باد صبا اینجا با سلسله می رقصند            این است حریف ای دل تا باد نپیمایی
یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم      رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست       شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی
ای درد توام درمان در بستر ناکامی                 وی یاد توام مونس در گوشه تنهایی
در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم                  لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمایی
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست          کفر است در این مذهب خودبینی وخودرایی
زین دایره مینا خوین جگرم می ده                  تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی